ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ

Νέο blog στη διεύθυνση:

http://lapatsioras1.blogspot.com/

ΜΕΤΑΦΟΡΑ του blog

Εχω μεταφερθεί προσωρινά στο
http://lapatsioras.blogspot.com/

G20: Αδιέξοδες στοχεύσεις.

G20: Αδιέξοδες στοχεύσεις.

Δεν θα ασχοληθούμε με τα 95 άρθρα που αποτυπώνουν τη συμφωνία η οποία επετεύχθη σε αυτόν τον αντιδημοκρατικό, με βάση τις διεθνείς συμφωνίες, θεσμό των G20 (των τακτικών συναντήσεων των κυβερνήσεων των 20 πιο «σημαντικών» κρατών του πλανήτη ώστε να συντονίσουν τις δράσεις τους απέναντι στα θέματα που αφορούν την παγκόσμια κοινότητα).

Οι προβλέψεις εισόδου της παγκόσμιας οικονομίας σε ύφεση, με κύρια ευθύνη τις οικονομικές πολιτικές στην ευρωζώνη, η κατάσταση οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάρρευση της Ελλάδας, οι πιθανότητες η Ιταλία να βρεθεί σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της και πλέον η συζητούμενη πιθανότατη είσοδος της Γαλλίας στο κάδρο των χωρών που θα πλαισιώνουν τα PIGS, όλα αυτά στον απόηχο της Αυγουστιάτικης υποβάθμισης της πιστωτικής αξιοπιστίας των ΗΠΑ και της έντονης διαμάχης για το ύψος του χρέους και τις δημόσιες δαπάνες στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, αποτελούν το σκηνικό που πλαισίωνε τις συζητήσεις που έγιναν.

Με βάση αυτά οι αποφάσεις είναι απογοητευτικές, για τις κοινωνίες όχι μόνο των 20, αν και αναμενόμενες. Στο τελικό ανακοινωθέν αποτυπώνεται η άρνηση των υπολοίπων χωρών να υποκύψουν άμεσα στον εκβιασμό που τους ασκεί η ευρωζώνη. Δηλαδή να χρηματοδοτήσουν τις προσπάθειες «διάσωσης» που κάνει υπό την απειλή εξαγωγής του προβλήματος το οποίο προκαλούν οι πολιτικές της παγκόσμια, τη στιγμή βέβαια που αυτή η εξαγωγή δεν είναι μόνο θεωρητική δυνατότητα, όπως στις προηγούμενες συνόδους.

Για παράδειγμα, μέσα από τις γραμμές του τελικού ανακοινωθέντος διαβάζουμε τι συμφωνήθηκε για την χρηματοπιστωτική προστασία της Ιταλίας (παράγραφοι 15-16 του τελικού ανακοινωθέντος): Ενώ είμαστε διατεθειμένοι, αν χρειαστεί, να διαθέσουμε χρήματα στο IMF δεν καταλήγουμε σε μία συμφωνία για τον τρόπο που θα γίνει αυτό. Θα το εξετάσουμε στην επόμενη σύνοδο των υπουργών οικονομικών. Ως τότε η Ιταλία πρέπει να προχωρήσει με την δημοσιονομική προσαρμογή, όπως αποφασίσατε, και ας δούμε αν πρόκειται για πολιτική που περπατά. Κατά τα λοιπά, η ευρωζώνη με τα κεφάλαια που διαθέτει μπορεί να αναλάβει να στηρίξει το EFSF χωρίς να περιμένει να το χρηματοδοτήσουν άλλες χώρες. Παρεκβατικά να σημειώσουμε ότι η άρνηση ενίσχυσης με κεφάλαια του EFSF ή του IMF, αποτελεί σημαντικό περιορισμό για την αντιμετώπιση έκτακτων γεγονότων (ή την ενίσχυση του κύρους απειλών, όπως της εξώθησης σε έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη).

Πιο γενικά, σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική στιγμή, στις Κάννες είδαμε τη συσσώρευση των δυσκολιών που έχει επιφέρει η αντίληψη που έχει κυριαρχήσει για τις αιτίες της παγκόσμιας κρίσης και των μέτρων που πρέπει να παρθούν για τη διαχείρισή της.

Η λάθος θεωρητική αντίληψη ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα παγκόσμιων ανισορροπιών (είτε αφορά τις ανισορροπίες ΗΠΑ-Κίνας είτε τις ενδο-ευρωπαϊκές), και εν τέλει, ειδικά από τους Ευρωπαίους, ότι περιγράφεται ως άφρων δανεισμός κρατών, όπου η κατάλληλη αντιμετώπιση είναι η δημοσιονομική πειθαρχία (η οποία μάλιστα θεωρείται ενάρετη εφόσον μετά από μερικά χρόνια θα φέρει μεγέθυνση) αποτελεί μία αντίληψη που καταλήγει όχι μόνο στην αποδόμηση των κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών αλλά απειλεί να οδηγήσει και σε αποτυχία την όποια ώς τώρα παγκόσμια διαχείριση της κρίσης του 2008, έτσι ώστε να μην έχει τις συνέπειες της αντίστοιχης του 1929. Ας αναφέρουμε μόνο για να δείξουμε την παραγνώριση των γεγονότων που οδηγεί αυτή η αντίληψη, ότι υπήρξε υψηλότατος ιδιωτικός δανεισμός ο οποίος επίσης ήταν μέρος της κρίσης και οδήγησε δημοσιονομικά «υγιείς» χώρες σε κρίση, όπως π.χ. η Ισπανία, ότι κάθε προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων σε συνθήκες ύφεσης πλήττει και τους γείτονες -ό,τι δηλαδή βλέπουμε να εξελίσσεται τώρα- και τέλος, ότι αποτελεί μία αδιέξοδη στόχευση η μετατροπή όλων των ελλειμματικών χωρών σε πλεονασματικών.

Οι G20 δείχνουν σοβαρά σημάδια αδυναμίας να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα που τίθενται από την κρίση και την ώς τώρα διαχείριση των συνεπειών της, καθιστώντας το μέλλον αρκετά σκοτεινό για όσους κοιτούν μόνο εντός του κτιρίου της Συνόδου και όχι εκτός, εκεί που τα κινήματα σκιρτούν και διεθνώς ανακάμπτουν.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ, 7 Νοε. 2011, στήλη ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

Μη Αξιόπιστες Απειλές

Μη Αξιόπιστες Απειλές

Για το δίλημμα: «Μνημόνια ή δραχμή»

Το δίλημμα που τέθηκε πλέον με επίσημο τρόπο μετά τις Κάννες «μνημόνια ή επιστροφή στη δραχμή» είναι ένας εκβιασμός που επιδιώκει τη στήριξη του πρώτου σκέλους λόγω του φόβου που προκαλείται στις μάζες από τα αποτελέσματα που θα έχει η υιοθέτηση του δεύτερου σκέλους. Ωστόσο δεν αποτελεί δίλημμα.

Α) Και τα δύο σκέλη, όπως τίθενται, αποτελούν συμπληρωματικές οικονομικές πολιτικές ως προς τους στόχους. Το πρώτο διατείνεται ότι στοχεύει στο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας σε μια οικονομία προσανατολισμένη περισσότερο στις εξαγωγές, μέσω της μείωσης των μισθών και στη συνέχεια των τιμών για τις αγορές του εξωτερικού: Πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης. Το δεύτερο σκέλος έχει τον ίδιο στόχο μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος. Η διαφορά μεταξύ τους είναι – εάν αφαιρέσουμε όλες τις επιπλοκές που προκαλούν οι ίδιες οι πορείες προς αυτό το στόχο – ότι το μεν πρώτο οδηγεί στο στόχο σταδιακά το δε δεύτερο με πολύ πιο βίαιο τρόπο βραχυπρόθεσμα, αλλά και με λιγότερες πολιτικές αντιδράσεις λόγω «νομισματικής αυταπάτης» από ένα διάστημα και μετά. Στο τέλος και οι δύο πολιτικές οδηγούνται σε μία νομισματική πολιτική που σχετίζεται με το ευρώ. Η πρώτη με νόμισμα το ευρώ η δεύτερη με πρόσδεση, πιθανότατα, στο ευρώ και αφιέρωση της όποιας νομισματικής πολιτικής στην υπεράσπιση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Προφανώς επειδή η κάθε μία από αυτές τις επιλογές έχει και άλλα αποτελέσματα, μεταξύ τους δεν ταυτίζονται, αλλά αυτό αποτελεί άλλη συζήτηση.

Α1) Ακόμη και οι εντός της Αριστεράς υποστηρικτές της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» μέσω της εξόδου από το ευρώ διατείνονται ότι το κύριο δεν είναι η επιλογή νομίσματος αλλά οι όποιες άλλες πολιτικές ασκούνται. Επομένως το ουσιώδες είναι οι άλλες πολιτικές. Κατά συνέπεια το δίλημμα είναι «ή αλλαγή των νεοφιλελευθέρων πολιτικών για μία κοινωνία που θα στοχεύεις την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την κερδοφορία, ή πολιτικές υποτίμησης μνημονίου/δραχμής ώστε να λυθεί το πρόβλημα της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης της παραγωγής».

Β) Η ευρωζώνη δεν αντέχει, ακόμη τώρα και πιθανόν και μεσοπρόθεσμα, την έξοδο ενός κράτους-μέλους από αυτήν. Δηλώσεις του τύπου «θα πάρουμε όλα τα μέτρα ώστε να περιορίσουμε τις συνέπειες» είναι υπερ-αισιόδοξες. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν αντέχουν: για παράδειγμα οι απαιτήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις ιταλικές είναι της τάξης 800 δις. Επομένως τις ζημιές που συνεπάγεται όχι μόνο στην αγορά ομολόγων της Ιταλίας, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και στο υψηλά διασυνδεδεμένο και με τεράστιο όγκο διασύνδεσης ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, το EFSF ακόμη και προικισμένο με 2 τρις είναι απελπιστικά αδύναμο. Μόνη επιλογή απομένει η αλλαγή των όρων λειτουργίας της ΕΚΤ (με μια λαϊκή έκφραση να της επιτρέπεται να «τυπώνει χρήμα» ως εγγυητής ύστατης ανάγκης). Αυτή η επιλογή όμως συνεπάγεται ακύρωση βασικών όψεων των πολιτικών που ασκούνται και θα οδηγήσει σε μία νέα πολιτική τάξη πραγμάτων στην ευρωζώνη.

Ακόμη όμως, ας μη το θεωρούμε αδύνατο, και να αποκτήσει, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, μία άλλη λειτουργία η ΕΚΤ και να πειστούν οι Ευρωπαίοι να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες με πολλαπλάσια ποσά ως προς εκείνα της 26^ης Οκτωβρίου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα προηγηθεί μία μαζική αγελαία συμπεριφορά «παικτών» στις αγορές χρήματος που θα αμφισβητεί την ικανότητα άλλων «περιφερειακών» και μη χωρών να παραμείνουν στην Ευρωζώνη και θα θέσει σε κίνηση χρηματοπιστωτικές δυνάμεις που δύσκολα αντιμετωπίζονται από την ΕΚΤ χωρίς υψηλότατα κόστη - όχι μόνο οικονομικά.

Επομένως το υποτιθέμενο δίλημμα αποτελεί μόνο έναν εκβιασμό που στηρίζεται στην προεξόφληση του Ναι – σε διαφορετική περίπτωση ή η Ευρώπη και ο κόσμος έρχονται αντιμέτωποι με το φάντασμα του 1929, ή απλά ακυρώνεται η σημασία του όποιου αποτελέσματος ληφθεί – δημοκρατικότατα φυσικά, όπως άλλωστε όλα όσα γίνονται.

Γ) Η βολονταριστική κίνηση Παπανδρέου, χωρίς να το θέλει, αποκαλύπτει τα περιθώρια διαπραγμάτευσης σε μία Ευρώπη που τρίζει. Ωστόσο από τη στιγμή που διατυπώθηκε επίσημα, η πιθανότητα εξόδου μίας χώρας της ευρωζώνης από το κοινό νόμισμα, έστω και με τη μορφή διλήμματος-εκβιασμού, σπάει ένα ταμπού: οι συστημικοί κίνδυνοι στην ευρωζώνη αυξάνονται και αναγκαστικά επιταχύνονται οι διάδοχες συμφωνίες της 26^ης Οκτωβρίου. Ταυτόχρονα ενισχύεται η αμφισβήτηση της τρέχουσας ευρωπαϊκής πολιτικής και από τις δύο πλευρές: των υποστηρικτών της εξόδου χωρών και της διάλυσης της ευρωζώνης, αλλά και των υποστηρικτών της επιτάχυνσης των αναγκαίων αποφάσεων για «ενοποίηση» στην μία ή την άλλη μορφή

Απέναντι στο βολονταρισμό των πολλαπλών πλέον κέντρων εξουσίας που αποκάλυψε αυτή η κίνηση και τα οποία αναπτύσσονται ταχύτατα εντός και εκτός συνόρων υπάρχει μία αδήριτη πραγματικότητα: το μέγεθος, η διασύνδεση των οικονομικών προβλημάτων και ο πολιτικός κίνδυνος που προκύπτει από την ανίχνευση των ορίων του ασυμπίεστου των κοινωνικών αναγκών και των αντοχών των κοινωνιών. Σε όποια κατεύθυνση και να καταλήξουν οι περιπέτειες του αστικού πολιτικού προσωπικού στην προσπάθειά του να αναβαπτίσει την ισχύ των μνημονιακών πολιτικών και να κερδίσει χρόνο, τη δημοκρατική νομιμοποίηση δε θα τη βρει. Τα αποτελέσματα που θα ζήσει η κοινωνία από τη συνέχεια αυτών των πολιτικών θα βαθύνουν αναμφίβολα την κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού που έχει αναλάβει να διαχειριστεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, φέρνοντας στην επιφάνεια όλο και πιο καθαρά και με κοινωνικά έγκυρο τρόπο το πραγματικό δίλημμα: ή έξοδος από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου, ή έξοδος σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της δουλειάς.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ, Παρασκευή 4 Νοε. 2011

Έχει ανοίξει η εποχή των διαγραφών χρέους στον ανεπτυγμένο κόσμο

Έχει ανοίξει η εποχή των διαγραφών χρέους

στον ανεπτυγμένο κόσμο

Η κρίση δημοσίου χρέους που πλανιέται στην Ευρώπη, από την εκδήλωσή της στην Ελλάδα, δεν αποτελεί αιτία αλλά αποτέλεσμα της κρίσης του 2008 την οποία δημιούργησαν οι τράπεζες, μαζί και οι ευρωπαϊκές, «ζόμπι» πλέον που στηρίζονται στην κρατική ενίσχυση και στους μισθωτούς που την πληρώνουν.

Το «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αναγκαίο συνεπακόλουθο των πολιτικών του Μνημονίου που το κατέστησαν μη-βιώσιμο. Πολιτικές οι οποίες στηρίζονται στις ιδέες της μη-αλληλεγγύης (διεθνούς και εγχώριας) που χρησιμοποιούν τα ελλείμματα και την ύφεση που προκαλούν ή επιτείνουν ως όπλα με στόχο την υποτίμηση της εργασίας και την αποδόμηση του όποιου κοινωνικού κράτος.

Το δημόσιο χρέος δε θα γίνει βιώσιμο, μετά την υλοποίηση των αποφάσεων της 27/10, επειδή παραμένουν οι βασικές αιτίες που το προκαλούν. Η βιωσιμότητα δεν εξαρτάται μόνο από το μέγεθος του χρέους και επομένως του «κουρέματος» αλλά και από το αν δημιουργούνται εισοδήματα στην οικονομία (ρυθμοί μεγέθυνσης), το ύψος των επιτοκίων και από τη σχέση εσόδων-δαπανών.

Με βάση τις αποφάσεις που ανακοινώθηκαν – σημαντικές λεπτομέρειες δεν διευκρινίζονται – η ανεπαρκής διαγραφή 50% επί μόνο των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες (τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία), ύψους περίπου 100 δις., εξαιρώντας αυτά που κατέχονται από τις Κεντρικές Τράπεζες και τα δάνεια της τρόικα, με βάση του ανεπίσημους ακόμη υπολογισμούς του ΔΝΤ, θα μειώσει το δημόσιο χρέος στο 150% του ΑΕΠ για το 2012. Στη συνέχεια αν εξελιχθούν σύμφωνα με τις αισιόδοξες υποθέσεις που υιοθετούνται από το ΔΝΤ, θα προκύψει χρέος 120% του ΑΕΠ το 2020. Ωστόσο, επειδή το ΔΝΤ μόνιμα υποεκτιμά τις επιπτώσεις των υφεσιακών πολιτικών τίποτα δεν εγγυάται την επίτευξη αυτών των στόχων – το αντίθετο. Η αποκατάσταση της βιωσιμότητας όχι μόνο του χρέους αλλά και της ελληνικής κοινωνίας πλέον απαιτεί άλλες πολιτικές: Φορολόγηση του πλούτου και όχι των μισθωτών, δημόσιες δαπάνες για να τιθασευτεί η ανεργία, προσανατολισμό σε μορφές οργάνωσης της οικονομίας που βάζουν τις κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη. Αυτό είναι επείγον, τώρα: η ανεπίσημη έκθεση της Ε.Ε. διαπιστώνει ότι οι πολιτικές περιορισμού της εσωτερικής ζήτησης έχουν ήδη προκαλέσει μία μόνιμη καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων.

Με δεδομένες τις ακολουθούμενες πολιτικές αντί για πολιτικές που να βασίζονται στις ιδέες της αλληλεγγύης, όσο μεγαλύτερη διαγραφή χρέους προκύψει τόσο καλύτερη επιλογή θα είναι επειδή θα αποτελεί αναγκαία συνθήκη (αλλά όχι ικανή – εξαρτάται από τις πολιτικές που ακολουθούνται) για να εξασθενεί η πίεση πάνω στους μισθούς και τις συντάξεις. Το «νέο Μνημόνιο» που θα έρθει προς ψήφιση, η νέα μακρόχρονη πολιτική επίθεσης στον κόσμο της εργασίας και το σκηνικό κοινωνικής ερήμωσης που θα ζήσει η Ελλάδα στα επόμενα έτη, δε θα έρθει επειδή «κουρευτήκαμε», αλλά επειδή αποτελεί συνέχεια των πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης.

Η προσπάθεια που κατέβαλλε, με όλα τα μέσα, το λόμπι των τραπεζιτών να πείσει ότι το καλύτερο κούρεμα είναι το μη-κούρεμα, δεν απηχεί κάποιο καημό για τις ανάγκες χρηματοδότησης της οικονομίας ούτε αφορά τις ιδέες της αλληλεγγύης απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία, τα αποθεματικά των οποίων αποτελούν ευκαιρίες προσόδων για τις τράπεζες και τα οποία πλήττονται συνεχώς, όχι μόνο από το «κούρεμα».. Το κούρεμα του ελληνικού χρέους σήμερα πλήττει τους κατόχους των τραπεζών. Και επιτέλους: τα ομόλογα βρέθηκαν στην κατοχή τους με κριτήριο τα υπερκέρδη που αποκόμιζαν από αυτά τα προηγούμενα χρόνια, λειτουργώντας ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.

Με δεδομένες αυτές τις πολιτικές, το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει εξ’ αρχής και να είναι μεγάλο. Ας σκεφτούμε: με κούρεμα αντί 50% στο 60% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων, το ΔΝΤ υπολογίζει επιπλέον μείωση του χρέους κατά 25δισ.περίπου, περισσότερα από τα χρήματα όλων των μέτρων του Μεσοπρόθεσμου ενώ συγχρόνως μειώνονται οι πληρωμές τόκων κατά 1,5 δις. κάθε χρόνο, όσες είναι οι απαιτήσεις μείωσης των μισθών και των συντάξεων στο Μεσοπρόθεσμο.

Τέλος, ειδικά για την Ελλάδα, οι όροι βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους περνάνε μέσα από την επιλογή της σχέσης εσόδων και δαπανών που θα μηδενίσει τα ελλείμματα και αποτελεί συνθήκη βιωσιμότητας του όποιου χρέους απομείνει. Το πραγματικό ερώτημα είναι: θα πληρώσουν οι πλούσιοι ώστε να έχουμε κοινωνικό κράτος ή δε θα πληρώσουν και θα οδηγηθούμε σε αποδόμησή του και κοινωνική ερημοποίηση;

27/10/2011

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή, 30/10/2011

Καλό ή κακό το κούρεμα;

Καλό ή κακό το κούρεμα;

Το «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αναγκαίο συνεπακόλουθο των οικονομικών πολιτικών του Μνημονίου που κατέστησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος μη-βιώσιμο. Πρόκειται για πολιτικές που χρησιμοποιούν την ύφεση και τα ελλείμματα ενάντια στο κοινωνικό κράτος και στον κόσμο της εργασίας, που στηρίζονται στις ιδέες της μη-αλληλεγγύης (διεθνούς και εγχώριας) με αποτέλεσμα την αναγκαία πλέον απόφαση της Συνόδου για μεγάλο «κούρεμα».

Το «κούρεμα», διαγραφή μέρους του χρέους, δεν συνεπάγεται ότι το χρέος θα καταστεί βιώσιμο. Η βιωσιμότητα δεν εξαρτάται μόνο από το μέγεθος χρέους αλλά και από το αν δημιουργούνται εισοδήματα στην οικονομία (ρυθμοί μεγέθυνσης), το ύψος των επιτοκίων και από τη σχέση εσόδων-δαπανών, εφόσον αφήσουμε τις συνθήκες αναχρηματοδότησης του χρέους στην άκρη. Ενα κούρεμα της τάξης του 60% στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων, με βάση του υπολογισμούς του ΔΝΤ θα μειώσει το δημόσιο χρέος στο 140% του ΑΕΠ για το 2012. Αν όλα πάνε καλά, με τις σχετικά αισιόδοξες υποθέσεις που υιοθετούνται από το ΔΝΤ, θα έχουμε 110% χρέος το 2020.

Α) Ωστόσο, επειδή το ΔΝΤ ως τώρα μόνιμα υποεκτιμά τις επιπτώσεις των υφεσιακών πολιτικών που ακολουθούνται και επειδή πολύ εύκολα μπορούν να αλλάξουν οι παράμετροι που επηρεάζουν την πορεία του χρέους ακόμη και ένα 60% κούρεμα δεν εγγυάται τη βιωσιμότητα του χρέους. Η αποκατάσταση της βιωσιμότητας όχι μόνο του χρέους αλλά και της ελληνικής κοινωνίας (επειδή τίθεται εν αμφιβόλω η βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας με τις μνημονιακές πολιτικές) απαιτεί άλλες πολιτικές, όχι μόνο «κούρεμα»: πολιτική φορολόγησης του πλούτου και όχι των μισθωτών, δημόσιες δαπάνες για να τιθασεύει η ανεργία, προσανατολισμό σε μορφές οργάνωσης της οικονομίας που βάζουν τις κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη, εν ολίγοις τις προτάσεις της Αριστεράς.

B) Με δεδομένες τις ακολουθούμενες πολιτικές όσο μεγαλύτερο είναι το κούρεμα τόσο καλύτερη επιλογή θα αποτελεί. Μεγάλο κούρεμα σημαίνει λιγότερες πιέσεις για εξοικονόμηση χρημάτων από μισθούς, συντάξεις και κοινωνικά αγαθά στο νέο Μνημόνιο που θα ψηφιστεί. Το οποίο θα ψηφιστεί όχι επειδή κουρευόμαστε, αλλά επειδή θα ψηφιζόταν έτσι και αλλιώς ως συνέχεια των πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης. Το ότι αυτή η μείωση των πιέσεων μπορεί να μη περάσει στη κοινωνία είναι σχεδόν αναμενόμενο.

Γ) Με δεδομένες αυτές τις πολιτικές, το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει εξ’ αρχής. Ας σκεφτούμε: με κούρεμα αντί 50% στο 60% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων, το ΔΝΤ υπολογίζει μείωση του χρέους κατά 25δισ.περίπου, περισσότερα από τα χρήματα όλων των μέτρων του Μεσοπρόθεσμου ενώ συγχρόνως μειώνονται οι πληρωμές τόκων κατά 1,5 δις. κάθε χρόνο που είναι οι απαιτήσεις μείωσης των μισθών και των συντάξεων στο Μεσοπρόθεσμο.

Δ) Οι επιπτώσεις που θα έχει ένα κούρεμα δεν αφορούν τις καταθέσεις ή την χρηματοδότηση των αναγκών της ελληνικής οικονομίας. Αφορούν το αν οι τραπεζίτες θα βάλουν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν τις τράπεζές τους από τις απώλειες που θα έχουν (συνολικά 15δισ υπολογίζονται οι απώλειες στις ελληνικές τράπεζες σε ένα κούρεμα της τάξης του 50%) ή αν θα οδηγηθούν οι τράπεζες στην κρατικοποίηση. Ας θυμόμαστε ότι για τη Dexia διαγράφηκαν 90δις εν μία νυχτί χωρίς να σπαταληθεί το μελάνι που σπαταλιέται για το 1,5 δις που πρέπει να κοπεί από μισθούς για «να σωθεί η Ελλάδα».

Αφορούν τα ασφαλιστικά ταμεία, για τα οποία δεν υπάρχει καμία επίσημη συζήτηση, που πλήττονται από την εισφοροδιαφυγή, την ύφεση, τη χρήση των αποθεματικών τους στο χρηματιστηριακό παιχνίδι και την διαχείριση με γνώμονα το κριτήριο ότι «αφού θα ιδιωτικοποιηθεί που θα ιδιωτικοποιηθεί το σύστημα ασφάλισης τι τα θέλουμε τα υγιή ταμεία»; Αφορά μικροαποταμιευτές επίσης.

Ε) Τέλος, ειδικά για την Ελλάδα, οι όροι βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους περνάνε μέσα από την επιλογή της σχέσης εσόδων και δαπανών που θα μηδενίσει τα ελλείμματα: θα πληρώσουν οι πλούσιοι ώστε να έχουμε κοινωνικό κράτος ή δε θα πληρώσουν και θα οδηγηθούμε σε αποδόμησή του και κοινωνική ερημοποίηση;

Επιλογές που οδηγούν στην κοινωνική πόλωση και σύγκρουση δε παραπέμπουν σε τίποτα βιώσιμο. Η ιδέα της κοινωνικής και διεθνούς αλληλεγγύης είναι μία ιδέα που αντιστέκεται στον εξορκισμό της και επιστρέφει με όλες τις μορφές ενάντια στις απόπειρες διαγραφής της. Αυτό βιώνει και το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης συνολικά που βλέπει την αντίστασή της, μαζί με τους τραπεζίτες, ως εφιάλτη.

26/10/2011

Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ, στήλη ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ την Πέμπτη, 27.10.2011